søndag 28. august 2016
Den stolte kråka
Kråka spankulerte omkring på en måte som utstrålte stolthet og klokskap. Begynner av og til å lure på hva som foregår i hodene på dyr. Den fulgte nøye med på hva jeg foretok meg og min fotografering og mente nok helt korrekt at jeg ikke utgjorde noen trussel mot dens eksistens.
Det sies jo at kråker skal være svært intelligente og jeg følte liksom en slags vibrasjon oss i mellom. Noe uuttalt. Noe usagt. En form for gjensidig respekt. :-)
fredag 26. august 2016
Hadde jeg vært en indianer
Bare en and, - en stokkand. Ofte underkjent fordi det er så mange av dem, men du verden hvor vakre de egentlig er. Se den lekre blåfargen på vingene! Hadde jeg vært indianer så hadde jeg kanskje hatt fjærene fra en stokkand i min hodepryd. Intet dårlig valg.
mandag 22. august 2016
Sint ungmåke
Det er ikke lett å være måke. De trenger mye mat og det kan være mange om maten. Denne ungmåken markerte seg sterk i flokken av andre fugler som ble matet ved Østensjøvannet. Det var ingen som våget å prøve seg. De føk til alle kanter. Kanskje den eneste som kunne gitt den kamp ville være en voksen svane, men ingen slike var i nærheten da denne utfoldet seg.
lørdag 20. august 2016
Skarver til sjøs og til lands
Bilde nr 1 & 2 er fra Østensjøvannet som jo er ferskvann og innland. De øvrige bildene er fra kysten i Bohuslän som er saltvann og ved sjøen. Skarven treffer man over alt.
Derfor er ikke alle like glad i den. Jeg traff noen eldre mennesker som ikke likte denne fuglen i det hele tatt og jeg spurte hvorfor. Den er altfor grådig. Den tar all fisken, sa de. Det kan da ikke være mulig, tenkte jeg, det er vel flere fisk i havet enn det skarven klarer å spise. Men at den er kjempeflink til å finne fisk er hevet over enhver tvil. Den svømmer raskt og dykker dypt og er meget iherdig etter å finne mat. Dessuten forsøpler den der den holder til, ble det også sagt.
Selv har jeg alltid vært fasinert av denne fuglen som har et meget spesielt utseende. Nesten noe øgleaktig og forhistorisk preg.
Det svenske Jägareförbundet skriver mye om denne fuglen:
Storskarven har återkommit i Sverige med stor kraft under de senaste decennierna. I början av 1900-talet var den helt utrotad, men idag är arten vanlig över stora delar av landet. Storskarven är en flyttfågel och i Sverige förekommer två raser av den. Båda heter egentligen storskarv, och den ena häckar i Nordatlanten men besöker oss under vintertid. Den andra häckar i Sverige, den är lite mindre och kallas därför även mellanskarv. Ingen av raserna är tillåtna för allmän jakt.
Den största konflikten mellan storskarv och människa beror på fågelns konkurrens med fisket. Storskarvens effekt på fiskbestånden är mer eller mindre unikt för varje enskilt ekosystem i hav, sjö eller vattendrag. Men senare års studier har visat på rejäl effekt på bestånd av olika arter. Ett exempel är strömlekande arter som öring. Det som bland annat gör detta svårstuderat är att lyckas särskilja effekterna från övriga faktorer som kan påverka en fiskpopulation.
Man vet också att den plockar fisk ur nät och orsakar bitskador som kan göra fisken osäljbar. Ett vanligt problem är också att framför allt ungfåglar fastnar och drunknar i redskapen och att de skadar dem med näbbar och klor.
Skarven påverkar vegetationen på sina häckningsplatser väldigt starkt. Deras avföring är frätande och tar död på de flesta växter inom kolonin. Detta plus den karaktäristiska lukten från kolonierna gör skarvens närvaro oönskad av många människor.
I Sverige har storskarven inte ett särskilt stort värde som matfågel. I Norge är den betydligt vanligare på matbordet.
Du kan lese mer her:
https://jagareforbundet.se/vilt/vilt-vetande/artpresentation/faglar/storskarv/
onsdag 17. august 2016
Stripegåsa ved Østensjøvannet
En ikke helt vanlig gjest på Østensjøvannet i Oslo er Stripegåsa som ikke er en naturlig del av norsk fauna. Det er gjerne fugler som har rømt fra parker i Europa.
På Store norske leksikon står det:
Stripegås, fugleart i andefamilien. Den er lys grå med svarte vingespisser, på størrelse med grågås. Det snøhvite hodet har to horisontale svarte striper tvers over bakhodet. Hekker i Sentral-Asia. Forvillede parkfugler fra Mellom-Europa har etablert frittlevende hekkebestander. Disse er trolig utgangspunktet for hekkefunn i Norge, f.eks. Sør-Trøndelag i 1992 og Møre og Romsdal i 1994. Er påtruffet tilfeldig i alle landsdeler.
Jakt i Norge
Jakt på stripegås er tillatt i hele landet fra 10. august til 23. desember. For den frie jakten på hav og fjord på strekningen svenskegrensen til og med Vest-Agder fylke, er jaktstart 10. september. Kommunene har myndighet til å tillate jakt på stripegås inntil 10 dager før og 2 måneder etter ordinær jakttid.
Jakt på stripegås er tillatt i hele landet fra 10. august til 23. desember. For den frie jakten på hav og fjord på strekningen svenskegrensen til og med Vest-Agder fylke, er jaktstart 10. september. Kommunene har myndighet til å tillate jakt på stripegås inntil 10 dager før og 2 måneder etter ordinær jakttid.
På Wikipedia står det:
Stripegås (Anser indicus) er ein gåseart som hekkar i Sentral-Asia i koloniar ved høgtliggjande innsjøar på Tibetplatået nordaust til Mongolia. Dei overvintrar i Sør-Asia, så langt sør som på Det indiske subkontinentet.
Fuglen er bleik grå og kan lett skiljast frå dei andre grågjæsene i slekta Anser med kvitt hovud, hals og strupe, og svarte tverrstriper på hovudet og svart ned langs nakken. Dei er òg mykje bleikare enn dei andre gjæsene i denne slekta. I flukta ropar dei med typisk gåsetuting. Vaksne fuglar er 71-76 centimeter i lengd og veg 1,87 til 3,2 kilo.
Sommarhabitata er ved høgtliggjande innsjøar der fuglen beitar på kort gras. Om sommaren lever dei innanfor landegrensene av Russland, Kasakhstan, Kirgisistan, Tadsjikistan, Mongolia og Kina, og hekkar hovudsakleg på Tibetplatået. Hoa legg 3-8 egg i kullet i reir på bakken.
Stripegåsa er rekna å vere ein av dei høgastflygande fuglane i verda under trekk, pålitande registreringar med sporingsteknologi har synt at dei har nådd 6437 moh.[1] i Himalaya, jamvel om somme gjev 9000 moh.[2] som ei maksimal flygehøgd for stripegåstrekket. Det er no kjent at dei tilsynelatande finn lågare trekkruter gjennom pass over fjella. Under vårtrekket nordover frå låglandet i India til hekkeområda på Tibetplatået gjer dei flyginga over Himalaya utan stopp på så lite som sju timar. Overraskande, trass føreseieleg bakvind som blæs nord og opp Himalaya, vil stripegjæser unngå vind, og ventar til det stilnar av, deretter gjer dei den største stinging under flyging som nokosinne er registrert for fugl, frå nær havnivå til høgda i Himalaya og dei opprettheld høgda i fleire timar.[3] Stripegåsa er kjent for å vere godt rusta for denne utruleg utfordrande migrasjon. Vengene har ei litt større bereflate for kroppsvekta enn andre gjæser, noko som blir trudd å hjelpe gåsa til å flyge i stor høgd.[4] Studiar har funne at dei pustar djupare og meir effektivt under tilhøve med lågt oksygeninnhald.[5] Hemoglobinet i blodet deira har ein høgare oksygenaffinitet enn blant andre gjæser.[6]
Stripegåsa trekkjer sør og over Himalaya for å halde seg gjennom vinteren i delar av Pakistan, Nepal og landa rundt Bengalbukta medrekna India. I India frå Assam til så langt sør som Tamil Nadu.[7] Vinterhabitata er dyrka marker, der dei beitar på bygg, ris og hvete, og kan derfor skade avlingar. Fuglar frå Kirgisistan er registerert på rasteplassar i vestlege Tibet og sørlege Tadsjikistan i 20 til 30 dagar før dei held fram lenger sør.
Fuglearten fekk merksemd frå medisinsk vitskap som eit tidleg offer av H5N1-viruset, høgpatogen fugleinfluensa, i Qinghai, Kina.[8] Stripegjæser er utsett for predasjon frå kråker, rev, ramn, bandhavørn, måsar og andre.
Dei er ofte haldne i fangenskap, i Europa finst ein forvilla stamme og det blir gjort regelmessige observasjonar av stripegjæser i Noreg.[9][10]
lørdag 13. august 2016
Andekamp
Når det blir kamp om maten, så kan nok noen og enhver synes at enkelte er frekkere enn andre. Ikke så rart da at det blir ganske så heftige kamper endene i mellom.
Det gikk så spruten sto rundt dem og så fort at det var svært vanskelig å følge de med kamera. Men jeg synes likevel bildene gir et godt inntrykk av opplevelsen jeg hadde.
Mange ganger kom de så nære så fort at jeg ikke rakk å justere zoomen for å få hele anda/endene med på bildet.
Abonner på:
Innlegg (Atom)